We kijken elkaar perplex en ongeloofwaardig aan; ging die grensovergang tussen Tanzania en Zambia echt zo makkelijk? We hadden ons voorbereid op een dag wachten bij de grens en misschien wel overnachten, want in de huidige wereld zijn grensovergangen niet zo makkelijk. Maar een kleine grensovergang en goedgemutste douane medewerkers zorgen ervoor dat we binnen anderhalf uur Tanzania uit gestempeld zijn en ons visum voor Zambia op zak hebben.
Nog voor de lunch komen we aan op onze eerste overnachtingsplek in Zambia. Een fantastisch stukje groen bij een boerderij waar we helemaal alleen zijn met drie witte paarden en twee kippen. Dit zijn de mooiste plekjes. Zo vrij dat je s morgens in je blote kont de tent uit kunt komen om naar het toilet te lopen. We worden wakker van het zonlicht en de vogels. Een blik op onze telefoon zegt echter dat het nog maar half 6 is. Huh? Zou het hier weer een uur eerder zijn? Al dagen hebben we geen bereik dus eigenlijk hebben we echt geen idee. En wat is dat toch eigenlijk heerlijk om echt niet op de tijd te leven. De beheerder geeft ons later uitsluitsel, in Zambia is het inderdaad weer een uurtje vroeger.
Nadat we Uganda vijf dagen geleden verlaten hebben, heeft Randy Lover weer aardig wat kilometers gereden. Omdat ons visum voor Tanzania tot 7 december geldig is, hebben we een beetje een deadline om op tijd het land uit te gaan. Op de kaart kijken we naar de kortste en meest logische route. We doorkruisen het complete westen van Tanzania en rijden vlak langs de grenzen van Rwanda en Burundi. Deze landen staan de volgende keer Afrika zeker op ons lijstje.
De route over grotendeels zandwegen leidt ons dwars door national parks en langs prachtige vergezichten. We zien tientallen nijlpaarden, een olifant en in de ochtend zon liggen gewoon zeldzame African wild dogs heerlijk te chillen op de weg voor ons. Wat een geluk dat we deze geweldige dieren zien! Pas als we heel dichtbij zijn, lopen ze rustig terug hun dierenrijk in.
1350 kilometer over rode zandwegen, het is nogal een afstand, maar we genieten zeker van deze mooie route. Expres kiezen we kleine grensovergangen en dat is steeds een goede keuze. Weinig gedoe en snel door.
1350 kilometer dichter bij ons eindpunt, Kaapstad. De plek waar eind december 2019 ons avontuur begon. We begeven ons weer in zuidelijk Afrika. Hoewel we nog een kleine drie maanden voor de boeg hebben, merken we allemaal dat we de stal ruiken. De kinderen praten meer over ‘thuis’ en ook wij maken plannen voor de eerste maanden in Nederland. Verder dan dat plannen we niet. De vrijheid om daarna weer iets anders te kunnen doen hebben we nu nog even nodig.
Want hoe kunnen we de vrijheid die we nu hebben, combineren met een leven in Nederland. Hoe goed alles ook geregeld is en hoe groot het sociale vangnet ook is, het blijft een land van vele regeltjes waar buiten de lijntjes kleuren niet altijd als positief wordt ervaren. Maar ook dit zijn zaken die makkelijk te beoordelen zijn als je er zelf even niet middenin zit. Als je van een afstand mag kijken worden dingen vaak duidelijk. En straks, dan dompelen we onszelf weer onder in het heerlijk geregelde Nederland en genieten we van de gemakken en de warme deken van liefde van familie en vrienden.
Die vrijheidsvlam in ons hart die brandt. Weer aangewakkerd door deze reis, brandt hij als nooit tevoren. We weten ook dat vrijheid niet altijd het opzoeken van nieuwe grenzen, letterlijk en figuurlijk betekent. Vrijheid zit altijd in jezelf. Jij bent zelf degene die hier richting en gevoel aan geeft. Dit is waarop we onze keuzes baseren.
Met onze laatste maanden in Afrika in het verschiet, staan we aan de vooravond van een nieuw avontuur. Maar daarover later meer.
